Rozdział 78.

[Alex]

Nawet najwygodniejsze łóżko przestaje sprawiać przyjemność, gdy spędza się w nim za dużo czasu. Chociaż ostatnio spędzam też czas leżąc na kanapie, to jest przynajmniej jakaś odmiana. Mario nie pozwala mi chodzić, tylko wszędzie mnie nosi, a gdy jesteśmy w szpitalu, sadza mnie na wózku i wozi od sali do sali na badania. Jakaś egoistyczna cząsteczka mnie bardzo się z tego cieszy, bo to tylko zwiększa moje szanse na donoszenie ciąży. A ja nie pragnę nic więcej. Pielęgniarka regularnie bywa w naszym domu, aby podawać mi kroplówki, pani doktor jest ze mną w stałym kontakcie. Wszystko powoli się układa, chociaż na razie nie ma jeszcze powodu do radości. Nasze chwilowe szczęście jest na tyle kruche, iż może rozpaść się w każdej chwili. I oboje zdajemy sobie z tego sprawę. 
-W tym tygodniu ma być jeszcze zimniej! - zawołałam z salonu do Mario, który znajdował się w kuchni z naszą córką - według prognozy temperatura ma spaść do minus piętnastu stopni!

 -Zima się dopiero rozkręca - usłyszałam w odpowiedzi 
-Wolałabym, żeby się skończyła - westchnęłam ciężko 
-Wiem - uśmiechnął się, wchodząc do salonu z Mają na rękach - masz ochotę coś zjeść?
-Przed chwilą skończyłam sałatkę - wskazałam na pustą miskę - a Wy co jedliście?
-Dałem Mai jabłko - pocałował ją w głowę - ale nie była zbytnio zainteresowana
-Jest zmęczona - wyciągnęłam ręce w jego kierunku, żeby podał mi dziewczynkę - pójdzie spać i zje jak się obudzi
-Może prześpisz się razem z nią?
-Może - wzruszyłam ramionami - chociaż nie mam ochoty już spać, ani leżeć. Wolałabym iść na spacer
-W taką pogodę? - spytał żartobliwie, ale widząc moją skrzywioną minę momentalnie spoważniał - obiecuję, że niedługo pójdziemy na spacer
-Mam wrażenie, że Twoje niedługo wcale nie będzie tak niedługo
-Kochanie, ja wiem, że ta sytuacja jest trudna i bardzo się męczysz. Nawet nie wiesz jak jest mi Cię szkoda. Gdybym tylko mógł się z Tobą zamienić, to bym to zrobił. Przysięgam - ukucnął obok kanapy i pogładził mnie po udzie - trochę to potrwa, ale uda nam się. Zobaczysz, że wszystko będzie w porządku 
-Już mam tego dość - jęknęłam - czas się ciągnie niemiłosiernie. Nic nie mogę zrobić, nie mogę się ruszać. Gdyby Cię nie było to chyba umarłabym z nudów
-Spójrz na mnie - poprosił, a gdy tego nie zrobiłam to uniósł moją brodę tak, że patrzyliśmy sobie w oczy - możemy gdzieś pojechać, zmienić otoczenie. Rozmawiałaś z panią doktor na kontroli, jest lepiej. Z każdym dniem mamy coraz większe szanse. Musimy dotrwać do końca pierwszego trymestru, a potem będziesz mogła powoli wrócić do normalności. To tylko kilka tygodni, mamy koniec stycznia, a na początku marca będziemy mogli odetchnąć z ulgą. Szybko zleci
-A co jeśli nam się nie uda? - spytałam, czując jak drży mi dolna warga
-Nie może nam się nie udać - pocałował mnie w czoło - jesteśmy silni, nasze dziecko jest silne. Znowu zostaniemy rodzicami i będziemy narzekać, że mamy dla siebie mało czasu
-Trzymam Cię za słowo - uśmiechnęłam się - irytuje Cię to, że tak ciągle narzekam i marudzę?
-Skąd to pytanie? - zaśmiał się
-No wiesz ... - przerwałam, szukając odpowiednich słów - nie dość, że utknąłeś ze mną w domu i spadły na Ciebie wszystkie obowiązki, to musisz znosić moje humorki 
-Twoja humorki są cudownie, dokładnie tak jak Ty sama - pogładził mnie po policzku - gdybym musiał znosić to co Ty, to też bym narzekał i marudził. Jesteś moją bohaterką, skarbie
-Dziękuję Ci za wszystko - szepnęłam 
-Kocham Cię, mała 
-Ja też Cię kocham, mały - posłałam mu delikatny uśmiech 
-Może zaniosę Was do sypialni, to razem się zdrzemniecie? - spytał patrząc raz na mnie, raz na Maję
-Nie mam ochoty na drzemkę - westchnęłam - ale możemy poleżeć w łóżku we trójkę 
-Co tylko zechcesz - podniósł się i zabrał Maję z moich kolan, która już przysypiała 
-Mogę pójść sama? - spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem - to tylko kilka kroków 
-Kilka kroków po schodach - mruknął - możesz zrobić kilka kroków od drzwi do łóżka, jak już zaniosę Cię na górę
-Och, jaki jesteś łaskawy - zachichotałam - już się nie mogę doczekać jak pobudujemy swój

dom i będziemy mieli sypialnię na parterze! 
-Do tego czasu zdążysz urodzić i zajść w kolejną ciążę - zawołał ze schodów 
Kilka minut później wtulona w swojego narzeczonego, byłam niesiona do naszej sypialni. Nasza córka drzemała w swojej kołysce przy naszym łóżku, więc miałam na nią oko. Na mojej szafce nocnej stał przepiękny, ogromny bukiet, którym dzisiaj rano przywitał mnie Mario. Uwielbiam cięte kwiaty, co mój ukochany doskonale wie, więc liczę na to, że takie bukiety będę dostawała częściej. 
-Proszę bardzo - postawił mnie przy drzwiach - możesz sobie dojść do łóżka. Tylko powoli 
-Dziękuję - uśmiechnęłam się
Rozkoszując się każdym krokiem przeszłam się kilka razy po sypialni. Aż w końcu piłkarz posłał mi mordercze spojrzenie, które sprawiło, że położyłam się na łóżku.
-Zadowolona? 
-Troszeczkę - zrobiłam małą przerwę między kciukiem, a palcem wskazującym i mu pokazałam
-Chociaż tyle - puścił mi oczko - co robimy?
-Oglądamy serial - sięgnęłam po laptopa - zostało nam kilka odcinków trzeciego sezonu 
-Wciągnęłaś się - zauważył
-Pewnie, że tak. Oglądamy to w każdej wolnej chwili - mruknęłam - zresztą co lepszego mam do roboty?
-No tak - odchrząknął 
Odpaliłam MacBook'a, znalazłam nasz serial i puściłam odcinek, którego jeszcze nie oglądaliśmy. Dokończyliśmy dwa odcinki i zaczęliśmy trzeci, a wtedy zaczęłam robić się senna. Próbowałam walczyć ze snem, ale oczy same mi się zamykały. Ani się obejrzałam, a drzemałam wtulona w szatyna. Jednak nie długo, bo dręczyły mnie niezbyt przyjemne sny. 
-Skarbie - usłyszałam jak przez mgłę - skarbie
-Nie - jęknęłam
-Skarbie, obudź się - dotarł do mnie głos Mario 
-Znowu? - westchnęłam, otwierając oczy 
-Chyba tak - kiwnął głową - dobrze się czujesz?
-Trochę oszołomiona, ale już lepiej. Te sny są takie straszne
-Podobno w ciąży to się zdarza - skrzywił się - Ann też tak miała
-Wcale mnie to nie pocieszyło - zachichotałam 
-Przepraszam - cmoknął mnie w czoło i spojrzał na zegarek - nie spałaś za długo
-Lepsze to niż nic - wysiliłam się na radosny głos - nie jestem zmęczona
-I tak powinnaś dużo spać - schował mi kosmyk włosów za ucho
-Odpoczywać, spać, leżeć, nie denerwować się - przewróciłam oczami - i tak w kółko 
-Kilka tygodni - przypomniał - możesz skreślać dni w kalendarzu 
-Dobry pomysł - pocałowałam go w szyję - podasz mi wodę?
-Pewnie - odwrócił się, żeby sięgnąć po szklankę stojącą na stoliku nocnym 
Wyprostowałam się, aby się napić, ale szklanka wyślizgnęła mi się z dłoni i woda wylądowała na mnie i łóżku. 
-Cholera - warknęłam 
-Jak z dzieckiem - zażartował, kręcąc głową - musisz się przebrać 
-Po prostu podaj mi szlafrok - mruknęłam 
-Tylko?
-Tak - odparłam, zdejmując sweter - koszulkę mam suchą 
-Okej - podniósł mnie, przeniósł na fotel i podał biały szlafrok - zmienię pościel

-Zostaw - machnęłam ręką - zaraz wyschnie. A Ty jedź na zakupy, wcześniej mówiłeś, że przydałoby się jechać
-To zajmie kilka minut - uparł się - nie możesz siedzieć na fotelu i czekać, aż pościel wyschnie 
Po chwili znowu leżałam na łóżku z laptopem na kolanach i przeglądałam różne obrazki. Mario przebierał się w garderobie, żeby skoczyć do marketu na zakupy. 
-Masz ochotę na coś konkretnego?
-Nie! Raczej nie 
-Jesteś pewna? Owoce? Lody? Jogurty?
-Kup to co uważasz za słuszne - zaśmiałam się - tak, żebyś mógł gotować mi pyszne, zdrowe i proste potrawy!
-A jednak jesteś wymagająca - mrugnął do mnie 
-Pewnie, że tak - uśmiechnęłam się - przecież nie mogę stracić swoich nawyków
-To prawda, wtedy bym Cię nie poznał 
Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale w tym momencie nasza córka się przebudziła i zaczęła płakać. Szybko ją przytuliłam, starając się ją uspokoić. 
-Zabiorę ją ze sobą, tylko poczekam, aż trochę się uspokoi
-Może lepiej nie. Na pewno jest głodna, więc trzeba ją nakarmić
-W aucie dam jej jabłko, którego nie zjadła wcześnie - uśmiechnął się - wiesz, że uwielbia jeździć samochodem
-Dobrze - wypuściłam ze świstem powietrze - kochanie, chcesz jechać z tatusiem?
-Auto? - spojrzała na mnie, a potem na piłkarza
-Pojedziecie samochodem do sklepu - kiwnęłam głową 
-Dobrze - stanęła na łóżku i wyciągnęła ręce w kierunku swojego taty 
-Przegrałam - uniosłam ręce w geście poddania się - jedźcie razem i zostawcie mnie tu samą
-Będziemy niedługo, obiecuję. Gdyby coś się działo to dzwoń, ok?
-Ok - przeczesałam palcami włosy - nie martw się o mnie
-Nie możesz tak dużo ode mnie wymagać - westchnął 
Pomogłam piłkarzowi przebrać naszą córkę, wspólnie sporządziliśmy listę zakupów, po czym dwie najważniejsze osoby w moim życiu wyszły z domu i zostałam sama. Korzystając z chwili spokoju, postanowiłam sprawdzić maile. Sporo z nich dotyczyło naszego ślubu, który ma się odbyć w przyszłym roku. Co jeśli ze względu na ciąże i dziecko nie będę mogła jechać do Francji? Mieliśmy wszystko obejrzeć, obgadać, zaplanować. Cholera. Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Mieliśmy jechać w czerwcu, może lipcu. Do tego czasu jest jeszcze mnóstwo czasu. Na pewno wszystko się ułoży. Zanim zdążyłam przeczytać wszystkie wiadomości, usłyszałam dzwonek do drzwi. Bardzo mnie irytował, ale nie powinnam się narażać. A dzwonić mógł każdy. Nawet jakiś wredny dziennikarz. W końcu wszystko ustało, ale zamiast tego dostałam sms-a. Sięgnęłam po telefon, a na wyświetlaczu pojawiło się imię mojego brata. O nie. 

"Otwórz drzwi. Wiem, że jesteś w domu. Nie boję się, że mnie zarazisz, czy coś... Muszę z Tobą porozmawiać."
"Daj mi kilka minut."

Ostrożnie wstałam z łóżka, założyłam leginsy i wyszłam z sypialni. Zeszłam ze schodów tak

wolno, jakbym była staruszką. Marco pewnie stojąc przed drzwiami w taką pogodę, stracił do mnie cierpliwość. Brawo Alex.

-Cześć - uśmiechnęłam się radośnie, otwierając drzwi 

-Hej - przytulił mnie - długo kazałaś na siebie czekać

-Przepraszam - skrzywiłam się - wchodź i rozbieraj się 

-Dobrze wyglądasz - posłał mi uśmiech - chyba zdrowiejesz, co?

-Nie do końca - westchnęłam - o czym chciałeś pogadać?

-Potrzebuję rady. Może zrobisz herbatę, a potem usiądziemy w salonie

Nie mogę być tak długo na nogach. Nie mogę ciągle chodzić. Nie mogę się przemęczać. O Boże. On o tym nie wie. Nie mogę ... cholera. 

-Alex? Słuchasz mnie? - pogładził mnie po ramieniu

-Czy mógłbyś obsłużyć się sam? - spojrzałam na niego błagalnie - a ja położę się na kanapie w salonie

-Pewnie - odparł zmieszany - wszystko w porządku? 

-To strasznie skomplikowanie - przełknęłam ślinę - zaraz Ci opowiem

-Zrobię nam herbatę i zaraz będę  pocałował mnie w policzek

Bez pośpiechu, trzymając się za brzuch, przeszłam do salonu. Położyłam się na kanapie, okryłam kocem i przytuliłam do siebie poduszkę. Wzięłam kilka głębokich oddechów, aby się uspokoić. 

-Możesz zacząć - zachęcił mnie mój brat 

-Jestem w ciąży - powiedziałam w końcu - i to jest zagrożona ciąża 

-Nie rozumiem

-Tego dnia jak wróciłam z Nowego Jorku dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Bardzo się ucieszyliśmy, bo myśleliśmy o kolejnym dziecku, ale zostawiliśmy to losowi. Jednak będąc w Stanach się nie oszczędzałam. Potem zadzwoniłeś, że Lena rodzi i siedzieliśmy w szpitalu. Wychodząc zemdlałam i zaczęłam krwawić - pierwsze łzy spłynęły po moich policzkach - pani doktor kazała mi leżeć i odpoczywać, co najmniej do końca pierwszego trymestru. Czyli mniej więcej do marca

-Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? - usiadł obok mnie i pogładził mnie po policzku 

-Nie chciałam psuć Waszego szczęścia - wyprostowałam się, żeby się wtulić w brata - Lena dopiero co urodziła i cała rodzina się cieszyła. Bałam się Wam powiedzieć, że jestem w ciąży, ale w każdej chwili mogę stracić dziecko, bo to wszystko by zepsuło. Zamiast interesować się Wami i bliźniakami, każdy skupiałby się na mnie 

-Alex - otarł moje łzy - jesteś moją młodszą siostrą, kocham Cię. Nie możesz ukrywać przede

mną takich rzeczy

-Przepraszam - zaszlochałam

-W porządku - pocałował mnie w czoło - już jest w porządku 

-Obiecaj, że nic nie powiesz Lenie - spojrzałam mu w oczy - obiecaj mi to 

-To Twoja najlepsza przyjaciółka. Powinna wiedzieć

-Jeszcze nie teraz, nie chcę żeby się martwiła

-Zamierzasz udawać, że jesteś chora przez najbliższe tygodnie?

-Nie. Powiem jej, obiecuję, że jej powiem. Po prostu potrzebuję jeszcze trochę czasu

-Wiesz, że ona w końcu się domyśli, że coś jest nie tak

-Wiem - kiwnęłam głową

-Dobrze - westchnął - nic jej nie powiem. Ty musisz to zrobić, ale nie zwlekaj za długo

-Kocham Cię - objęłam go mocno 

-Ja też Cię kocham, siostrzyczko - pogładził mnie po plecach 

-To teraz powiedz mi, po co tu przyjechałeś - odsunęłam się, ocierając łzy - a potem musisz mi ze szczegółami opowiedzieć o swoich cudownych dzieciach 

-Okej - zaśmiał się - chodzi o mnie i o Lenę

-A dokładniej?

-Chcę, żeby została moją żoną

-Wiem - szturchnęłam go - przecież się jej oświadczyłeś!

-Tak, zrobiłem to. I nie mogę czekać. Chcę, żeby była moja, najszybciej jak się da

-Okej - powiedziałam ostrożnie

-Zarezerwowałem datę ślubu. 7 marca 

-7 marca? Za trochę ponad miesiąc? - spytałam z niedowierzaniem

-Tak - uśmiechnął się

-Co na to Lena?

-Jeszcze nic nie wie - podrapał się po karku 

-Tylko mi nie mów, że chcesz ją zaciągnąć przed ołtarz, nic jej wcześniej nie mówiąc

-Pierwotnie taki właśnie był plan - zachichotał - ale zdałem sobie sprawę, że to może ją wkurzyć

-Czyli powiesz jej?

-Tak - kiwnął głową - ale czy dobrze zrobiłem? Czy ona mnie za to nie zabije?

-Lena Cię kocha i bardzo chce zostać Twoją żoną. Jeśli powiesz jej dzisiaj, to na pewno będzie bardzo szczęśliwa. Przerażona, że zostało jej tak mało czasu na przygotowania, ale szczęśliwa. Nie masz się czego obawiać

-Jesteś pewna?

-Oczywiście - uśmiechnęłam się - znam ją. W końcu to moja najlepsze przyjaciółka

-Co ja bym bez Ciebie zrobił? - spojrzał na mnie wzrokiem, pełnym braterskiej miłości

-A co ja bym zrobiła bez Ciebie? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie i oboje zaczęliśmy się

śmiać

W końcu rozmowa zeszła na najprzyjemniejszy temat, czyli na dzieci. Na początku ja opowiedziałam trochę o Mai, a potem mój brat zaczął opowiadać o noworodkach. Pokazywał mi zdjęcia. A ja ciągle zerkałam na niego. Aż emanował szczęściem. Byłam taka dumna, że widzę go w takim wydaniu. 

-Widzisz - pokazał mi kolejne zdjęcie - Zach jest większy niż Zoe. Dokładnie tak samo jak po porodzie. Cały czas rosną, ale młoda nie może go dogonić

-Są cudowni - rozczuliłam się - to zdjęcie jest śliczne! Skąd macie takie ślicznie misie?

-Dostaliśmy od mamy Mario - uśmiechnął się - zdjęcie jest naprawdę udane. Trafi nie tylko do albumu, ale też na nasze portale społecznościowe

-Chcecie wreszcie oficjalnie ogłosić nowinę?

-Tak. Już najwyższa pora. I tak rozeszły się plotki, więc lepiej po prostu powiedzieć prawdę i mieć to z głowy

-Obawiam się, że nie będziecie mieć tego z głowy - roześmiałam się - ale przynajmniej nie będziecie narażeni na tych, którzy będą chcieli zrobić dzieciom pierwsze zdjęcie do gazety 

-Dokładnie - potwierdził - media będą w naszym życiu cały czas. Chcemy zapewnić Zoe i Zachowi normalne dzieciństwo, ale izolowanie ich od tego wszystkiego nic nam nie da. Będzie tylko gorzej. Stwierdziliśmy, że nie będziemy ich ukrywać, ani za dużo pokazywać. Wszystko z umiarem

-Wiem o co chodzi - uśmiechnęłam się - staramy się robić z Mario to samo 

-Swoją drogą, gdzie on jest?

-Pojechał na zakupy, powinien być lada chwila - zerknęłam na zegarek

-W takim razie na niego poczekam - upił łyk herbaty 

Rozdział 77.

[Alex]

Otworzyłam ociężałe powieki i ujrzałam nad sobą zaniepokojoną twarz mojego narzeczonego, twarz młodej kobiety - pielęgniarki i mężczyzny w białym kitlu - lekarza. Zaraz ... co się stało? Pamiętam, że wychodziliśmy ze szpitala i nagle poczułam się bardzo zmęczona, a potem nie pamiętaj już nic. Spróbowałam się podnieść, ale wtedy Mario mnie powstrzymał, delikatnie kładąc mnie na miękkiej poduszce. 
-Nie wstawaj - powiedział łagodnie, choć drżenie jego głosu zdradzało mi, że jest zdenerwowany

-Co się stało?
-Zemdlałaś - westchnął - byłaś nieprzytomna, tylko przez kilka minut

 -Nic mi nie jest, to na pewno ze zmęczenia - spojrzałam mu w oczy, chcąc go przekonać
-Chciałbym zrobić Pani kilka badań, aby upewnić się, że nic Pani nie jest - powiedział lekarz - Pani narzeczony poinformował mnie, że jest Pani w ciąży, poprosiłem już ginekologa na konsultację. Zaraz pielęgniarka pobierze Pani krew na badanie
-Dobrze - kiwnęłam głową - niech będzie
-Naprawdę mogłabyś przestać - szepnął mi do ucha piłkarz - wiem, że lubisz mnie straszyć, ale co za dużo to niezdrowo 
-Przepraszam - ścisnęłam jego rękę - chyba faktycznie trochę przeholowałam. Jak widać, potrzebuję więcej czasu na odpoczynek
-Teraz będziesz odpoczywała przez cały czas - bąknął - już ja tego dopilnuję
-Nie strasz - zażartowałam, ale on wcale się nie uśmiechnął - Mario, możesz przestać się już martwić
-Zawsze tak mówisz i jakoś mnie to już nie przekonuję
-Poczekajmy na wyniki badań, wtedy będziesz mógł się zacząć martwić albo przestać 
-Mam nadzieję, że to drugie - pocałował mnie w dłoń
Przez kolejne minut byłam męczona badaniami, pytaniami, aż w końcu odwiedziła mnie młoda pani ginekolog, która zabrała mnie na swój oddział, żeby przeprowadzić kolejne badania. 
-Według tego co mi mówiłaś, to dopiero początek ciąży - uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie - muszę zrobić Ci usg dopochwowe, bo to dopiero pierwszy trymestr. Jeśli chcesz, pomogę Ci się rozebrać
-Dam sobie radę, dziękuję
-Oczywiście - kiwnęła głową - możesz to zrobić za parawanem 
Bez słowa ruszyłam powoli za parawan, wciąż trochę kręciło mi się w głowie, a do tego niemiłosiernie bolał mnie krzyż. Fantastycznie. Postanowiłam nie zwracać uwagi na swoje drobne, chwilowe dolegliwości i zaczęłam się rozbierać. 
-Nie - szepnęłam widząc krew na białych majtkach
-Wszystko w porządku, Alex?
-Ja ... ja chyba krwawię - jęknęłam, a pani doktor natychmiast znalazła się przy mnie
-Spokojnie, oddychaj - położyła mi dłoń na ramieniu - zrobimy usg i dowiemy się, co się dzieje. Postaraj się nie panikować, to nie działa dobrze na dziecko, ani na Ciebie 
Jak mogłam nie panikować? Niecałe dwadzieścia cztery godziny temu zrobiłam test ciążowy, a teraz krwawię. Czy to nie oznacza jednego? Dlaczego jest taka spokojna? Przecież ja tracę swoje dziecko! 
-Dobrze - odchrząknęła, przykrywając mnie kocem, żebym nie musiała wstawać - niestety doszło do skrócenia szyjki macicy oraz jej niewielkiego rozwarcia ...
-Co to oznacza? - przerwałam się
-Fachowo nazywa się to poronieniem rozpoczynającym się - westchnęła
-Stracę dziecko? - spytałam, czując słone łzy zbierające się w oczach
-Nie mogę Ci niczego obiecać, ale zrobię wszystko, żeby do tego nie doszło. Podamy Ci leki hamujące czynność skurczową macicy, leki przeciwkrwotoczne i witaminy. Musisz leżeć, co kilka dni będziemy robić Ci badania. USG i poziom stężenia HCG we krwi
-Donoszę ciążę? - spojrzałam na nią błagalnie - powiedz, że się uda
-Będziemy walczyć - uśmiechnęła się - zaraz będzie tu pielęgniarka. Chcesz, żebym

wytłumaczyła wszystko Mario?
-Tak, poproszę - pokiwałam twierdząco głową

W drzwiach lekarka minęła się z pielęgniarką, przez co usłyszałam udręczony głos Mario. "Nie jest dobrze, prawda?". Och Mario. Nawet nie wiem, kiedy zaczęłam płakać. Naprawdę płakać. Ale łzy spływały po moich policzkach z prędkością światła. Łkałam jak małe dziecko. Jakby cały mój świat się zawalił. Cóż ... cały mój świat się zawalił. A przynajmniej wszystko zmierzało w tę stronę. 
-Skarbie - narzeczony usiadł na krześle obok mojego łóżka, objął delikatnie moją twarz i usiłował powstrzymać potok łez - uda nam się. Zobaczysz. Z naszym dzieckiem wszystko będzie w porządku
-A jak je stracimy?
-Nie stracimy go - pocałował mnie w dłoń - nie możesz nawet tak myśleć
-To wszystko moja wina - załkałam głośno ukrywając twarz w dłoniach - to moja wina, że wcześniej się nie zorientowałam! To moja wina, że tak dużo pracowałam! To moja wina, że ciągle byłam w biegu. Od samolotu do samolotu, od sesji do sesji! - pociągnęłam nosem - a teraz wszystko się odbiło na naszym dziecku. Naszym
-Alex - powiedział łagodnie, chcąc mnie uspokoić - to nie jest Twoja wina, nie możesz tak myśleć i się obwiniać. Gdybyś została w Dortmundzie to mogłoby dojść do tego samego. Twój wyjazd do Nowego Jorku był moim pomysłem i jestem jedyną osobą, którą możesz obwiniać. Musisz się teraz skupić na odpoczynku i swoim zdrowiu, tylko to się liczy
-Nie chcę go stracić - powtórzyłam jak w transie
-Nie stracisz. Obiecuję - otarł moje łzy - przysięgam, że zrobię wszystko, żebyś jesienią urodziła zdrowe, śliczne dziecko. Choćbym miał zamknąć nas w domu i nie pozwalać wychodzić Ci z łóżka. Zrobię wszystko 
-A co powiemy wszystkim? Twoim rodzicom? Marco? W klubie?
-Nic im nie powiemy - wzruszył ramionami - potrzebujesz odpoczynku, spokoju, musisz leżeć w łóżku. To nie jest ich sprawa 
-To nasi najbliżsi, nie powinniśmy ich okłamywać
-Mam to gdzieś - bąknął - jeśli powiemy im prawdę to zwalą nam się na głowę. Nie potrzebujemy tego, nie teraz. Tylko nasza trójka, tego nam trzeba
-Rano będę mogła wyjść do domu?
-Tak, przekonałem Twoją panią doktor, że będziesz leżała w domu i stawiała się na każde badania. Oprócz tego ona będzie wpadać do nas, a wynajęta pielęgniarka będzie zmieniać Ci kroplówki
-Wynająłeś mi pielęgniarkę? - spytałam z niedowierzaniem 
-Nie będzie z Tobą cały czas - roześmiał się, widząc moją minę - lepsze to, niż bycie w szpitalu 
-Masz racje, ale to dziwne - zmarszczyłam nos
-Przyzwyczaisz się - pocałował mnie w czoło

~Two Days Later~
Leżałam na naszym dużym łóżku, obłożona poduszkami i gapiłam się w sufit. W łazience był mój mężczyzna, szykował się na trening, a ja ogromnie się nudziłam. Dopiero zaczynał się mój drugi dzień w domu, po wyjściu ze szpitala. Miałam dość. Chciałam, żeby wszystko było dobrze, żeby moje dziecko było bezpieczne i przede wszystkim, żeby wszystko wróciło do normy. 
-Mam tu więcej poduszek niż Maja! - zawołałam do mojego narzeczonego - okropnie się nudzę, a to dopiero początek. Nawet nie mogę sama sobie zrobić śniadania. I nie mogę nosić własnej córki na rękach. Mario? Czy Ty mnie ignorujesz?! Nie ignoruj mnie! - jęknęłam - Maaario! 
-Nie ignoruję Cię - roześmiał się, otwierając drzwi od łazienki na oścież - tylko szykuję się do wyjścia
-Znowu Cię nie będzie - westchnęłam
-Wiem, przepraszam. Dzisiaj porozmawiam w klubie, żebym mógł zostać w domu na kilka dni i się Tobą zająć
-Chociaż nie zabieraj mi dzisiaj Mai
-Skarbie, nie dasz rady sama się nią zająć
-Oczywiście, że dam, jestem jej mamą!
-Wiem, że jesteś - kiwnął głową - ale musisz leżeć i się oszczędzać, a ona jest ruchliwa i będzie Ci uciekać. Myślisz, że wytrzyma z Tobą w łożku przez kilka godzin?
-Proszę - spojrzałam na niego błagalnie - możemy oglądać bajki, czytać książeczki albo spać
-Dobrze, przyniosę tu jej rzeczy, a potem zrobię Wam śniadanie - przeczesał palcami włosy, wyraźnie niezadowolony z mojego pomysłu
-Kocham Cię, wiesz? - posłałam mu uśmiech, żeby go udobruchać

-A ja się o Ciebie martwię, wiesz? - spytał, na co przewróciłam oczami - i bardzo Cię kocham
Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, układając się wygodniej na łożku i przyglądając się narzeczonemu, który zaczął myć zęby. Skrzywiłam się, słysząc płacz naszej córki, dobiegający z jej pokoju.
-Nawet nie mogę do niej iść! - pożaliłam się, jak Mario wychodził z naszej sypialni
-Zaraz Ci ją przyniosę - obiecał
Jak powiedział, tak zrobił. Kilka minut pózniej, przyniósł mi do łóżka zaspaną dziewczynkę, która od razu się we mnie wtuliła.
-Dzień dobry, myszko - pocałowałam ją w czoło - pośpisz jeszcze z mamusią?
-Tak - pokiwała główką

-Najpierw zrobię Wam śniadanko - oznajmił Mario - kaszka malinowa i owsianka?

-Idealnie - mruknęłam - chciałabym Ci pomóc

-Jeszcze wiele razy mi pomożesz, zobaczysz - obiecał - zaraz wracam, poradzicie sobie? 

-W razie czego Cię zawołam

Gdy tylko piłkarz opuścił naszą sypialnię, to włączyłam telewizor, żeby obejrzeć wiadomości. I ewentualnie prognozę pogody, chociaż nigdzie się nie wybieram... Natknęłam się nawet na informację, o tym, że mój starszy brat został ojcem. Poczułam, że oczy wypełniają się łzami. Tak bardzo chciałabym zobaczyć moją bratanicę i mojego bratanka. Chciałabym wziąć ich na ręce i dać im słodkiego buziaka od Cioci. Zamiast tego leżę w łóżku, a mój brat jest pewien, że się rozchorowałam. Jak długo będę "chora"? Kiedyś będziemy musieli wyznać prawdę naszym bliskim, bardzo się tego boję. Wszyscy są tacy szczęśliwi, że w naszej rodzinie pojawiły się bliźniaki. Nie mogę oznajmić im teraz, że jestem w ciąży, ale w każdej chwili mogę poronić, jeśli nie będę przyjmowała leków i leżała. 

-Mamo, nie płacz - usłyszałam słodki głosik, mojej córeczki

-Nie płaczę, skarbie - przytuliłam ją 

-Kocham Cię - powiedziała, zarzucając mi rączki na szyję

-Ja też Cię kocham - pocałowałam ją w głowę - bardzo Cię kocham, myszko

Tuliłyśmy się do siebie przez kilka minut, dopóki mój ukochany nie wszedł do sypialni z tacą. Postawił ją na stoliku nocnym, pomógł mi usiąść i wtedy podał mi miskę z owsianką, a sam zajął się karmieniem naszej córki. 

-Płakałaś? - spytał, przyglądając mi się uważnie

-Troszeczkę - wzruszyłam ramionami 

-Chcesz mi powiedzieć, o co chodzi?

-Później 

-W porządku - sięgnął po moją dłoń i złożył na niej pocałunek

-Nie powinieneś się śpieszyć? - zerknęłam na zegarek

-Jasne, że powinienem - zaśmiał się - ale mam tu jeszcze coś do roboty 

-Przynieś tylko rzeczy Mai, zapas jedzenia, picia i spadaj na trening - pogładziłam go po policzku - a potem wracaj do nas, bo nie cierpię się z Tobą rozstawać

-Od jutra będę tu cały czas

-Jeszcze tego nie wiesz - bąknęłam 

-Przekonam ich, zobaczysz - obiecał - zresztą mam gdzieś, czy się zgodzą czy nie. Chodzi o Twoje zdrowie i życie naszego dziecka. Jesteście dla mnie najważniejsi 

-Wiem - pokiwałam głową, na znak zrozumienia 

Dokończyłam jeść moje śniadanie i odstawiłam pustą miseczkę na tacę. Maja przytuliła się do

mnie jak tylko skończyła jeść, więc Gotze mógł spokojnie iść po potrzebne rzeczy. Przyniósł ulubione zabawki, książeczki, przekąski i coś do picia. Wszystko ułożył na tyle blisko mnie, żebym nie musiała się za wiele ruszać. Potem dał mi buziaka i wyszedł z domu na trening. Zostałyśmy same. Dziewczynka zaczęła chodzić po całym łóżku, kręcić się i rozkopywać kołdrę. W końcu ułożyła się na środku, na poduszkach i spojrzała na mnie wyczekująco. 

-Poczytaj mi - poprosiła

-Poczytać Ci? - uniosłam pytająco jedną brew - a co mam Ci poczytać?

-Bajkę - uśmiechnęła się słodko, na co zareagowałam wesołym chichotem

-W porządku, przeczytamy bajkę - sięgnęłam po pierwszą lepszą książkę.

Otworzyłam ją i zaczęłam czytać, a moje córka przyglądała mi się, czasami zerkając na obrazki, które jej pokazywałam. Ani się obejrzałam, a Maja już spała. Z uśmiechem dokończyłam czytać, po czym odłożyłam książkę, przykryłam dziewczynę i sama się do niej przytuliłam. Jednak mój sen nie nadchodził. Chyba podświadomie bałam się zasnąć, żeby nic nie przegapić. Żeby nie zostawiać Mai bez opieki, żeby pilnować swojego dziecka, które znajdowało się w moim brzuchu. Chciałam mieć nad wszystkim kontrolę. Zgarnęłam swój telefon, najpierw przejrzałam wszystkie portale społecznościowe, aż wreszcie zebrałam się na odwagę, żeby napisać do mojej najlepszej przyjaciółki.

"Cześć Mamusiu, jak się czujesz? Jak się czują bliźniaki? <3"

"Alex! Cudownie, że się odzywasz, kochana! Wciąż jestem trochę zmęczona, ale z dnia na dzień jest coraz lepiej. Z bliźniakami wszystko w porządku ... są cudowne!! <3 a jak Ty się czujesz? Mario mówił, że jesteś chora :/"

"Tak ... złapałam coś w NYC. Żałuję, że muszę siedzieć w domu, chciałabym Was zobaczyć."

"Ja też bardzo żałuję :( kuruj się! Musimy się wkrótce zobaczyć! Mario na treningu?"

"Walczę :) tak, wyszedł jakiś czas temu. A Marco?"

"Dzisiaj jeszcze w domu, ale od jutra wraca do treningów. Może czegoś potrzebujesz? Chcesz, żeby wpadł do Ciebie na chwilę?"

"Nie! Daję sobie radę, Mario zadbał o wszystko przed wyjściem. Niech mój brat ma lepiej oko na Was, jeszcze się ode mnie zarazi ..."

"Och, masz racje :/ chyba czas na karmienie ... znowu! Uciekam ;D" 

"Ucałuj wszystkich ode mnie!"

"Zawsze!"

Skoro nie miałam nic lepszego do roboty, to postanowiłam zacząć jakiś nowy serial. To może być moja nowa rozrywka na najbliższe dni, przynajmniej nie będę musiała leżeć i gapić się na sufit. Musiałam podłączyć słuchawki do laptopa, żeby nie obudzić Mai, ale na szczęście znalazłam je w szufladzie szafki nocnej. Wszystko pod ręką. To na pewno zasługa mojego narzeczonego. Będę musiała mu bardzo podziękować. Będę mu dziękować, jeszcze przez długi czas. 

~Later~

-Więc już jadłyście, spałyście, bawiłyście się i czytałyście? - Mario spytał po raz kolejny, żeby się upewnić

-Tak, dokładnie tak - uśmiechnęłam się - i nawet zdążyłam zacząć nowy serial

-Chyba się nie nudziłaś, co? - zażartował

-Tylko odrobinę - westchnęłam 

-Za dwie godziny będzie pielęgniarka z kroplówką - pocałował mnie w czoło - gotowa?

-Jak nigdy w życiu - przewróciłam oczami - jak poszło w klubie?

-Słabo, ale w końcu się dogadaliśmy - mruknął - dwa tygodnie wolnego, potem muszę wrócić,

ale dobra wiadomość jest taka, że rozumieją sytuację i potem będziemy rozmawiać dalej 

-To nie wpłynie dobrze na Twoją karierę

-Nie ważne - machnął ręką, kładąc się obok mnie i przytulając mnie mocno

-Co robi Maja?

-Układa klocki w garderobie - uśmiechnął się szeroko

-W garderobie? - zaśmiałam się, wtulając głowę w jego szyję 

-Każde miejsce jest dobre - pogładził mnie po plecach - jak się czujesz?

-Wcześniej miałam małe skurcze, ale po kilku minutach mi przeszło

-Kontaktowałaś się z panią doktor?

-Napisałam jej sms, powiedziała, że to normalne. Miałam dać jej znać, jakby się przedłużyło, bądź nasiliło, ale nic takiego się nie stało

-To dobrze - odetchnął z ulgą - nie mogłem przestać, o Tobie myśleć na treningu

-Gdyby coś się działo, to dała bym Ci znać - pocałowałam go w brodę - myślę, że może nam się udać

-Oczywiście, że nam się uda - powiedział przekonująco - masz moje słowo

-Cieszę się, że tu jesteś - zamknęłam oczy, mocniej się w niego wtulając