Rozdział 48.

[Alex]

Siedziałam sobie spokojnie na balkonie popijając białe wino i przeglądając Instagram'a. Mario brał prysznic, więc miałam chwile dla siebie. Tydzień, minął już tydzień od kiedy tu jesteśmy. Jak to możliwe, że czas tak szybko mija ? Tyle się działo przez te siedem dni. Zwiedzanie, kluby, imprezy, spacery, obiady, randki. Najcudowniejszy urlop w towarzystwie mojego narzeczonego. Następnym razem zabieramy ze sobą Maje. Może już jako państwo Gotze ?
-Dobrze, że coś mi zostawiłaś - zaśmiał się podnosząc butelkę wina do góry 
-Jakbyś się bardziej pośpieszył to byłoby więcej
-Nie narzekaj - usiadł obok mnie
-Jakżebym śmiała
-To co jakaś kolacja na mieście ?

-Nie, dzisiaj zostajemy w tutaj - przytuliłam się do niego

-Znudziło Ci się wielkie życie ? 
-Wielkie czy małe ważne, że z Tobą
-Dobrze to słyszeć
-Zaraz znowu będziemy w Dortmundzie
-Czas szybko leci
-Za szybko - westchnęłam 
-Powroty do rzeczywistości bywają trudne, ale damy radę 
-Razem na pewno 
-Rozmawiałem z Twoim bratem
-I co ?
-Pojechali z Cathy na jakąś wycieczkę
-Fajnie - mruknęłam
-Chyba nie jesteś o niego zazdrosna, co ? - spytał rozbawiony
-Nie, oczywiście, że nie - przewróciłam oczami - po prostu ja dalej widzę go z Leną
-Daj im czas
-Czas ? Oni będą mieli dzieci Mario, a mój brat o tym nie wie ! 
-On w końcu znudzi się Cathy kochanie. To tylko zauroczenie 
-Sugerujesz, że mój brat jest takim kobieciarzem, że każda w końcu mu się znudzi ?!
-Tego nie powiedziałem !
-Zaraz się przez niego pokłócimy 
-Bo nie potrafisz być obiektywna - pocałował mnie w czoło 
-Za to Ty w ogóle nie jesteś obiektywny 
-Dokładnie tak
-Ja się przyjaźnie z Leną, a Ty z Marco ...
-Nie stoję po stronie Marco to po pierwsze - przerwał mi - wiem w jakiej sytuacji jest Lena i kibicuje im, żeby się zeszli, ale nie zamierzam stawać po żadnej ze stron. A Marco jest Twoim bratem, więc masz większy problem po czyjej stronie stać. Nawet jeżeli Marco kocha tą całą Cathy i postanowi się z nią ożenić to co wtedy ? Ja to zaakceptuje, a Ty ?
-Nie dojdzie do tego
-A jeśli jednak dojdzie ?
-To nie wiem co wtedy zrobię
-No właśnie
-Koniec tematu, idziemy spać - chciałam wstać z miejsca
-Poczekaj - posadził mnie sobie na kolanach
-Mario nie chce już gadać
-Zmienimy temat - pocałował mnie w szyje - dobrze ?
-To nie jest fair
-Co jest nie fair ?
-To co robisz
-A co robię ?
-Całujesz mnie, bo wiesz jak to na mnie działa
-Poważnie ? - tym razem złożył pocałunek na moim ramieniu
-Przestać - mruknęłam 
-To zmieniamy temat czy idziemy do łóżka ?
-Ja idę, ale pod prysznic - odwróciłam się do niego i go pocałowałam
-A ja ?
-Ty już się kąpałeś - zachichotałam - zadzwoń do mamy jak mnie nie będzie
-Dobrze, skontroluje nasze dziecko i Twoją teściową po raz KOLEJNY dziś - podkreślił przedostatnie słowo
-Przepraszam Cię bardzo czy coś Ci nie pasuje ?
-Nie nie, wszystko jest w porządku - uśmiechnął się 

-No ja myślę

-To mogę z Tobą iść ?

-Zapomnij

Ostatni raz posłałam mu uśmiech, a potem udałam się prosto do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, wysuszyłam włosy, które związałam w dobieranego warkocza, umyłam zęby i założyłam piżamę. Rozwiesiłam swoje ręczniki, schowałam suszarkę do szafki, a po chwili wyszłam z pomieszczenia. I wtedy zobaczyłam coś cudownego. Mój narzeczony spał słodziutko z książką na piersi. Uśmiechnęłam się, sięgnęłam po telefon i zrobiłam mu zdjęcie, które od razu wstawiłam na Instagram'a. Wet za wet panie Gotze. Potem położyłam się do łóżka, zgasiłam światło i przytuliłam się do niego. Zasnęłam słuchając bicia serca najważniejszego faceta w moim życiu.
~Next Day~
 Obudziłam się i zobaczyłam nad sobą te brązowe oczy i słodki uśmiech, którym tylko ja jestem obdarzana. Oplotłam rękoma jego szyje, przyciągnęłam go do siebie, a on mnie pocałował. 

-Ściągnij tu Maje, bo ja się stąd nie ruszam 

-A to dlaczego ? - zaśmiał się

-Tu jesteś inny, mam Cię cały czas dla siebie i bardzo mi się to podoba

-W domu też masz

-Niby tak, ale masz treningi, mecze, fanów. Są nasi znajomi, przyjaciele i rodzina

-Kochanie, ale poświęcam Ci dużo czas - usiadł obok mnie i spojrzał na mnie podejrzliwie - mam racje ?

-Yhmm - pokiwałam twierdząco głową - ale jest inaczej niż kiedyś 

-Wiem - przytulił mnie - dużo się zmieniło 

-Ale jestem z Tobą szczęśliwa. Nigdy z nikim nie byłam tak szczęśliwa i musisz to wiedzieć

-Kocham Cię - pocałował mnie w czoło 

-Kocham Cię - uśmiechnęłam się

Przez jakieś kilkanaście minut leżeliśmy przytulni do siebie i milczeliśmy. Tak było w porządku.

-Musimy się chyba ruszyć

-Nie chce mi się - jęknęłam

-Cały dzień spędzimy w łóżko ?

-Pod warunkiem, że zaproponujesz mi coś przyjemnego

-Przyjemnego powiadasz ? - uśmiechnął się

-Yhmm - przygryzłam wargę próbując powstrzymać uśmiech 

Piłkarz już prawie mnie pocałował, gdy nagle usłyszeliśmy dźwięk dzwoniącego telefonu. Co jest grane ? Przecież w Niemczech jest noc.

-Twój - mruknął 

-Wiem - sięgnęłam po telefon leżący na szafce nocnej - to Marco

-Pójdę zrobić śniadanie - zostawił mnie samą

Przesunęłam palcem po ekranie i odebrałam połączenie.

-Coś się stało Marco ?

-Czemu ?

-U Was jest 2 w nocy

-A no tak - westchnął - wszystko jest ok, dzwonię, żeby pogadać

-To fajnie - uśmiechnęłam się - tęsknie za Tobą 

-Ja za Tobą też. Strasznie dziwnie bez Was tu jest

-Oj tam, zaraz wracamy

-Ciesze się

-A co u Cathy ?

-Dobrze, a co u Was ?

-Jest super, tylko czas szybko leci

-Wszystko co dobre szybko się kończy 

-Dokładnie tak - zaśmiałam się

-Spotkałem Twoją przyszłą teściową z Mają

-I co ?

-Strasznie urosła - wyczułam, że się uśmiecha - no i nie musisz się martwić, bo wyglądała na szczęśliwą

-To bardzo dobrze 

-Słodka jest 

-Od zawsze - zachichotałam 

-Mogłem się domyślić, że to powiesz

-Takie mam dziwne wrażenie, że chcesz mi coś powiedzieć

-Znalazłem wczoraj bluzę Leny w domu i pomyślałem, że muszę ją oddać, tylko ona nie odbiera telefonu

Cholera ! Akurat teraz jak jesteśmy w Nowym Jorku ?!

-Marco ona nie będzie się chciała z  Tobą spotkać

-Domyślam się

-Jak wrócimy to wezmę od Ciebie bluzę i jej oddam

-Niech będzie - westchnął 

-Myślisz o niej ?

-W ogóle nie spotykam jej na mieście, a kiedyś ją widywałem

-Kiedyś byliście parą

-Ale nawet wtedy czasem na siebie wpadaliśmy

-Lena teraz nie wychodzi za dużo z domu

-Czemu ?

-Rozchorowała się - skłamałam - ale już podobno jest lepiej

-Okej, to może ją odwiedzę ?
-To nie jest najlepszy pomysł 
-Skoro została sama to chyba potrzebna jest pomoc
-Nie jest sama
-Znalazła sobie kogoś ?
-Nie, a co zazdrosny byś był ?
-Alex przestań
-Ty przestań Marco. Znalazłeś sobie nową dziewczynę to zajmij się nią, a Lenie daj spokój. Ona nie chce się z Tobą widzieć 
-Po rozstaniu można się przyjaźnić, słyszałaś o tym ?
-Nie w takiej sytuacji - powiedziałam zanim zdążyłam się ugryźć w język
-Jakiej sytuacji ?
-Nie ważne
-Powiedz mi - nalegał, a ja milczałam przez dłuższą chwilę - możesz mi powiedzieć ?
-Nie w sytuacji, w której z dnia na dzień ją zostawiasz, bo zakochałeś się w kimś innym
-Źle to rozegrałem. Wiem
-Źle postąpiłeś 
-Ta rozmowa nie zmierza w najlepszym kierunku
-Posłuchaj Marco jestem Twoją siostrą i zawsze nią będę, ale jestem też przyjaciółką Leny. Mogę być neutralna i się nie wtrącać, ale ona została zupełnie sama i jest na życiowym zakręcie. Kocham Was oboje i obiecuje, że nie będę Cię namawiała na powrót do niej jeżeli kochasz Cathy, ale jeżeli chociaż trochę się wahasz to przemyśl to wszystko, dobrze ? Zastanów się czy czujesz coś jeszcze do Leny i czy Twoja miłość do Cathy jest silniejsza niż ta, która kiedyś obdarzyłeś Lenę. Obiecaj mi to. Proszę 
-Obiecuje - westchnął - ale musisz wiedzieć, że zastanawiam się nad tym od jakiegoś czasu
-Sama nie wiem czy to dobrze czy źle
-Nasze rozstanie aż tak źle na nią wpłynęło ?
-Jakoś się trzyma
-Jakoś ?
-Była załamana, ale podniosła się, bo pewna informacja dobrze na nią wpłynęła. Teraz jest już w porządku, ale myślę, że czasami jeszcze ma drobnego doła
-Cały czas mieszka u Was ?
-Tak, ale remontujemy jej mieszkanie
-Może trzeba Wam pomóc ?

-Nie trzeba - przewróciłam oczami - nie rozumiem Cię, poważnie Cię nie rozumiem
-Ja też siebie nie rozumiem
-Mam pewną teorię, ale obiecałam, że nie będę nic mówić. Pamiętaj jednak, że Cię znam, braciszku
-Teorię czyli ... - przerwał rozbawiony - to, że ciągle kocham Lenę i żałuje, że się z nią rozstałem, tak ?
-Mniej więcej - mruknęłam 
-Będę kończył - westchnął - i dziękuje, że poświeciłaś mi czas
-Zawsze możesz na mnie liczyć Marco
-Jeszcze jedno Alex 
-Tak ?
-Pozdrów ją ode mnie
-Dobrze, pozdrowię ją na pewno
-Kocham Cię siostra. Cześć
-Ja Ciebie też, dobrej nocy - uśmiechnęłam się i nacisnęłam czerwoną słuchawkę na ekranie
Odłożyłam telefon na bok i wstałam z łóżka kierując się do salonu. Mario siedział na kanapie i robił coś na swoim laptopie, więc podeszłam do niego od tyłu i położyłam mu dłonie na ramionach. 
-Długo rozmawialiście
-Wiem, ale to była dobra rozmowa
-Cieszę się - spojrzał na mnie i się uśmiechnął 
-To co robimy ?
-Chodź tutaj - odłożyłam laptopa i porwał mnie na kanapę
-Będziemy się lenić ? - spytałam opierając nogi o jego nogi oparte o stolik 
-Przez chwilę możemy, nie ?
-Oczywiście
-Wiesz co mała ? - pochylił się nade mną 
-Hmm ?
-Kocham Twoje usta - pocałował mnie słodko 
-A ja kocham jak całujesz moje usta - uśmiechnęłam się 
-Doskonale o tym wiem - puścił mi oczko 
-Widziałam takie piękne buty i muszę je dzisiaj kupić
-To po nie pójdziemy
-Ja na pewno po nie pójdę, ale Ty nie musisz
-Muszę ocenić te buty skarbie 
-A jak Ci się nie spodobają to co ?
-Nie kupisz ich - spojrzał na mnie poważnie, a widząc moją minę wybuchł śmiechem
-Potwór - odepchnęłam go 
-Kto ? - zmrużył oczy
-Żartowniś się znalazł 
-Śniadanie zrobiłem, może zjemy ?
-Bardzo chętnie - podniosłam się z miejsca - jestem głodna jak wilk 
-To do kuchni już - klepnął mnie w pupę

 -Może najpierw się ubiorę ? - zastanowiłam się
-Nie, idź prosto do kuchni 
-Dobra już dobra - mruknęłam 
Zadowolona ruszyłam do kuchni, usiadłam na stołku barowym przy blacie i czekałam aż mój narzeczony poda mi śniadanko. Najpierw postawił przede mną kawę, potem sok ze świeżo wyciśniętych pomarańczy, a na końcu musli z jogurtem i świeżymi owocami. 
-Dziękuje - uśmiechnęłam się
-Zjadaj
-Z największą przyjemnością
-Zdradzisz mi o czym rozmawiałaś z Marco ?
-O życiu głównie - spojrzałam na swoją miskę - o Lenie, o Cathy, o tym wszystkim co się teraz dzieje
-Nie powiedziałaś mu chyba, że Lena jest w ciąży, prawda ?
-Mario - przewróciłam oczami - oczywiście, że mu nie powiedziałam
-Zabiłaby Cię
-No co Ty nie powiesz ?
-I coś czuje, że jak Marco się dowie to zabije nas oboje
-Dobrze, że nie troje
-Jak już tak dodajemy wszystko to chyba pięcioro - zaśmiałam się
-Uwierz mi, zabije nas oboje, a Lenę i dzieciaki weźmie dla siebie
-Tu muszę przyznać Ci racje
-Robisz to coraz częściej, wiesz ? 
-Przeszkadza Ci to ?
-Ani trochę
-To chyba dobrze, prawda ?
-Nawet bardzo dobrze
-Ale ...
-Ale co ?
-Ale nie przyzwyczajaj się - wybuchłam śmiechem - od teraz zawsze mogę się z Tobą wykłócać. O wszystko 
-Z największym żalem na jaki mnie stać muszę odmówić. Dziękuje bardzo, ale nie skorzystam
-Nie to nie 
-Żałować nie będę - pocałował mnie w dłoń - uwierz mi
-Mario, bo mam sprawę
-Tak ?
-Pisałam z menadżerką hotelu, w którym ma się odbyć nasz ślub
-I co ?
-No i wiem, że mamy jeszcze mnóstwo czasu, ale prosiła mnie, żebyśmy zaczęli już myśleć nad menu,  kwiatami i innymi duperelami 
-Pewnie, usiądziemy do tego w wolnym czasie
-Ty będziesz na Mistrzostwach, a ja chciałbym Ci kibicować, więc nie za bardzo będę miała jak tam siedzieć i to wszystko nadzorować ...
-Kochanie - przerwał mi - dopniemy wszystko na ostatni guzik tak, żeby w hotelu wiedzieli co mają robić, a jak pojedziemy tam kilka dni wcześniej to sprawdzimy czy nic nie spieprzyli 
-Chciałbym, żeby to był najpiękniejszy dzień w naszym życiu
-Będzie, zobaczysz - podszedł do mnie i mnie pocałował - dopilnuje tego 
-Lepiej pilnuj swojej formy - zachichotałam
-Już o to się nie martw - puścił m oczko 
-Kurde mam problem z świadkami
-Wybraliśmy Lenę i mieliśmy myśleć nad świadkiem 
-No właśnie
-To w czym problem ?
-Chciałabym, żeby to był Marco, ale nie chce ich i nas narażać na nieprzyjemności 

-Wiem, że zabrzmi to egoistycznie, ale niestety musimy myśleć głównie o sobie. To nasz dzień, jasne ?

-Jasne

-Ale masz trochę racji, bo ja też chciałbym, żeby to był Marco i w sumie nie wiem kto ma mi go zastąpić 

-Felix ?

-To jeszcze dzieciak, co on wie o byciu świadkiem ?

-A Fabian ?

-On jest chyba najlepszą opcją

-No widzisz 

-Masz już suknie skarbie ? - uśmiechnął się 

-Nawet jakbym miała to i tak byś jej nie zobaczył

-Wiem - krzywił się - ale nie masz ?

-Jeszcze nawet ich nie oglądałam

-Mamy jeszcze mnóstwo czasu

-Znając moje cholerne szczęście to zajdę w ciąże, przytyje i na ostatnią chwile będę musiała kupować jakąś byle jaką suknie, która i tak rozleci się w dniu ślubu - jęknęłam 

-Nie chcesz mieć ze mną więcej dzieci ? - spytał rozbawiony

-Wiesz o co mi chodzi 

-Wiem wiem i ewentualnie mogę Ci obiecać jedną rzecz

-Tak, a jaką ?

-Nawet jak będziesz mnie błagała to nie zapłodnię Cię przed naszym ślubem - wyszeptał mi do ucha ledwo powstrzymując śmiech 

-Jesteś taki beznadziejny ! - odepchnęłam go

-Wybacz, ale taki już jestem - zaśmiał się patrząc mi w oczy - a teraz zjadaj śniadanie mała, bo nie będziesz miała siły na zakupy 

-Tak jest proszę pana - złapałam za łyżkę - jem grzecznie śniadanie

Zjedliśmy do końca nasze pyszne śniadanie, posprzątaliśmy szybko i każde z nas znowu się rozeszło. Ja poszłam do łazienki, żeby się chociaż trochę ogarnąć, a on do salonu. Wzięłam prysznic, wysuszyłam włosy, które lekko pofalowałam, umalowałam się kobieco i delikatnie, a potem zrzuciłam ręcznik i całe ciało nasmarowałam balsamem. Założyłam bieliznę, białą spódnice oraz biały top od kompletu. Między topem, a spódnicą była mała przerwa co wyglądało świetnie. W sypialni zapięłam na szyi drobny, złoty wisiorek, a na lewą rękę założyłam bransoletkę w tym samym kolorze. Na końcu założyłam białe sandałki na wysokim obcasie i wzięłam czarną, małą, klasyczną torebkę Chanel na złotym łańcuszku. Zadowolona i gotowa weszłam do salonu, gdzie nadal był Mario, ale tym razem totalnie rozwalony na kanapie z pilotem w ręku i wpatrzony w telewizor.

-Jestem gotowa, a Ty kochanie ?

-Też

-Na pewno ?

-A mam się przebrać ?

-Nie, wyglądasz jak zwykle świetnie - uśmiechnęłam się 

-Jak zwykle brzmi dobrze

-Tak - zaśmiałam się - brzmi dobrze 

-Idę zakładać buty i możemy wychodzić

-Jesteś pewien, że chcesz iść ze mną ?

-Musimy kupić jeszcze jakieś pamiątki, więc chętnie się z Tobą przejdę

-Przyznaj, że po prostu boisz się puścić mnie samą

-Zdecydowanie się boje, jeszcze ktoś mi Cię zabierze 

-Nikt nigdy Ci mnie nie zabierze - stanęłam przed nim i pocałowałam go w policzek 

-Taką mam nadzieje - pogładził mnie po plecach 

Kilkanaście minut później wyszliśmy z mieszkania i na pieszo udaliśmy się do pierwszego sklepu. Kupiliśmy w nim coś dla rodziców, a w następnym dla naszych przyjaciół, potem w sklepie sportowym udało nam się coś wybrać dla braci mojego narzeczonego. Jednak najwięcej kupiliśmy dla Mai i dzieci mojego brata. Na końcu postanowiliśmy kupić coś dla siebie, a raczej Gotze postanowił, bo ja już sporo rzeczy kupiłam. 

-Kochanie chodźmy już po te Twoje buty, bo już trochę mi ciężko - jęknął ciągnąć się za mną ze stertą toreb

-Pomogę Ci

-Po prostu prowadź

-W porządku 

Szłam przed siebie i zatrzymałam się dopiero przed dużymi, szklanymi drzwiami, nad którymi był napis „Christian Louboutin". Uśmiechnęłam się szeroko na jego widok, a potem weszłam do środka razem z moim narzeczonym. Długo szukałam odpowiednich butów, ale był taki ogromny wybór, że nie mogłam się zdecydować.

-Alex kochanie 

-Hmm ?

-Mama dzwoniła, że musi pilnie ze mną porozmawiać, najlepiej na Skype

-Cholera

-Weź te które chcesz i lecimy

-Nie mogę się zdecydować - westchnęłam - jedź do domu, a ja w tym czasie kupie buty i może jeszcze jakiś obiad na wynos, okej ?

-Dobry pomysł - pocałował mnie w czoło 

-Jeżeli to coś poważnego to daj mi znać

-Obiecuje

-Możesz zostawić mi zakupy

-Przestań, nie będziesz tego targać do domu - przewrócił oczami - i tak wracam taksówka

-Niech będzie 

Jestem kobietą, kobietą, która uwielbia buty. Mam ich całe mnóstwo, ale nigdy mi ich za wiele. Dlatego przymierzając kolejne szpilki od tak sławnego projektanta czułam się jak w niebie. Jak mam wybrać jedną parę tych idealnych ? Nie da się ! Chyba. W końcu się zdecydowałam, zapłaciłam z bólem serca i wyszłam. Po drodze do mieszkania kupiłam sushi, wino, a potem od razu skierowałam się do naszego chwilowego mieszkania.

-Jestem ! - zawołałam 

-Już myślałam, że zjadł Cię jakiś szpilkowy potwór w tym sklepie - usłyszałam śmiech ukochanego, a potem go zobaczyłam 

-Prawie, ale wyrwałam mu się

-Moja dziewczynka - pogładził mnie po plecach 

-Co to jest ?

-Buty - ruszyłam do salonu 

-Poważnie ? - zaśmiał się

-Yhmm

-Zawsze wiedziałem, że jesteś wariatką - pokręcił z niedowierzaniem głową

-Nie mogłam się zdecydować - bąknęłam wypakowując pudełka i siadając na ziemi

-Dlatego kupiłaś trzy pary ?

-Dokładnie tak - uśmiechnęłam się - podobały mi się jeszcze jedne i nawet zrobiłam im zdjęcie, ale już nie chciałam przesadzać

-Oj tak Alex, jedna para w te czy w tamte, to co to za różnica ?

-Cenowa - zachichotałam 

Zrobiłam zdjęcie moich nowych, cudownych trzech par szpilek tak, aby było widać pudełko z nazwą projektanta, wszystkie kolory i oczywiście moje długie, opalone nogi. Kilka chwil później wrzuciłam zdjęcie na portale społecznościowe, a Mario w tym czasie postawił na stoliku w salonie nasz obiad.

-Coś się stało Mai ?

-Nie, to tylko awaria w domu

-Pomogłeś jej ?

-Na tyle ile mogłem przez telefon - wzruszył ramionami

-To dobrze - posłałam mu uśmiech 

Zaniosłam wszystkie dzisiejsze zakupy do naszej sypialni, a potem z powrotem wróciłam do faceta, którego kocham. Jedząc i popijając wino rozmawialiśmy, śmialiśmy się, a przede wszystkim byliśmy razem. Już niedługo wrócimy do Niemiec, więc musimy korzystać tak jak tylko się da. Po wakacjach przyjdzie czas na prac, a wtedy już dzień za dniem będzie leciał z prędkością światła. Aż nie chce mi się myśleć o tym, że ani się obejrzę, a będę panną młodą. Bo jestem pewna, że tak właśnie będzie. Tym bardziej jak ma się całe mnóstwo obowiązków na głowie. 

*****

Wiem, że bardzo długo, aż za długo czekałyście na ten rozdział, ale czasem jest tak, że piszę rozdział totalnie spontanicznie i ma on minimalną długość, a czasem jest tak, że mam zaplanowany jakiś moment w rozdziale albo obrazek i wtedy dopóki to się nie pojawi to nie skończę pisać. Teraz nie dość, że nie mogłam zacząć rozdziału, chociaż wiedziałam co u nim będzie to na dodatek zacięłam się w pewnym momencie i nie mogłam ruszyć. Na szczęście w końcu mi się udało i oto jestem z nowym rozdziałem !